Pukając do drzwi. Minimum akcji, maksimum napięcia

M. Night Shyamalan nie ma większego wroga od M. Nighta Shyamalana, bo kiedy tylko temu pierwszemu uda się nakręcić udany film, drugi natychmiast doprowadza do egocentrycznego opętania, a w rezultacie powstają koszmarne próby udowodnienia własnej wielkości. "Pukając do drzwi" to kolejna rekonwalescencja w filmografii autora "Szóstego zmysły", zaskakująco udana, z trafnie zdiagnozowanymi własnymi słabościami i bezsprzecznie najlepszy film reżysera od blisko dwóch dekad. Więcej dowiecie się z kolejnego odcinka podcastu Nightslime.

Podziel się

Opowiadamy o całym dotychczasowym dorobku Shyamalana; jego wzlotach i upadkach; o przekleństwie high-conceptów i twistów, z którego nie potrafił się wyzwolić, a które tym razem skutecznie stłamsił; o jak dotąd najlepszej roli Dave'a Bautisty, który udowodnił, że potrafi zagrać znacznie więcej niż tylko niezbyt rozgarniętego mięśniaka; a także o punktach wspólnych z grą wideo "Life is Strange", "Z Archiwum X" czy "Funny Games" Michaela Haneke.