Open City: Współczesna muzyka zbyt łatwo daje się przekupić i za zbyt niską cenę

Skład Open City wygląda imponująco - Chris Wilson (z Titus Andronicus, Hammered Hulls, Ted Leo & The Pharmacists), Andy Nelson (z Ceremony, Paint It Black, Dark Blue), Dan Yemin (z Lifetime, Kid Dynamite, Bitter Branches) oraz Rachel Rubino (z Bridge & Tunnel, Regarding I, Worriers) - ale co najważniejsze, nie jest to zbiór przypadkowych osób, tylko świetnie współpracujący zespół, czego wydany pod koniec ubiegłego roku album "Hands in the Honey Jar" jest doskonałym dowodem.

Rozmowa z Soundrive [Andy Nelson - gitara basowa]

Nie zajmowałbym się muzyką, gdyby nie Ink & Dagger [hardcorepunkowy zespół z Filadelfii działający przede wszystkim w drugiej połowie lat 90.].

Zanim zajmowałem się muzyką, byłem nawet bardziej bezużyteczny niż jestem teraz.

Moja ulubiona muzyka z dzieciństwa to David Bowie i Yoko Ono,
 

Moja ulubiona muzyka z ostatnich miesięcy to "Turtle Rock" Sharp Pins, "Suntub" ML Buch i demo Bloody Flag.

Moi ulubieni artyści niezwiązani z muzyką to Cy Twombly [amerykański malarz], Clarice Lispector [brazylijska pisarka] i Federico Fellini [włoski reżyser].

We współczesnej muzyce najbardziej lubię niezależność.

We współczesnej muzyce najbardziej nie lubię nie tylko tego, jak łatwo daje się przekupić, ale też tego, za jak niską cenę to robi...

Najbardziej w koncertach lubię połączenie różnych energii, element zaskoczenia i swobodę niemożliwej do przemienienia w towar chwili.

Nasza muzyka jest porównywana do ujrzenia oblicza boga.

Gdybym mógł sprawić, że jeden z utworów innego artysty stałby się mój, byłby to "Then Thousand Words" Johna Henry'ego Westa.

W wolnym czasie lubię... Wolny czas to domena nudy, nigdy w życiu nie miałem do czynienia z "wolnym czasem".

Mój ulubiony cytat to: Nie mogę przestać myśleć, że gdybym był tam bez kamery, lepiej bym to wszystko zapamiętał [z "Tokyo-Ga" Wima Wendersa].

Gdybym w dorosłym życiu wciąż mógł robić coś, co robiłem w dzieciństwie, nie pracowałbym!
 

W dzisiejszym świecie najgorsze są telefony.

Polska kojarzy mi się z Krzysztofem Kieślowskim i Krzysztofem Paciorkiem [wokalistą zespołu Jad i tour managerem].