Asia Menor - "Enola Gay"

Europejczykowi zatrząśnięcie chilijską sceną rockową może niewiele mówić, to jak wstrząśnięcie butelką o nieznanej zawartości - nie wiemy, czy po otwarciu nie stanie się nic, czy zawartość eksploduje z ogromną siłą.

Wystarczy jednak podążać za kilkoma linkami wyświetlonymi po wpisaniu odpowiedniego hasła w wyszukiwarkę albo obejrzeć film dokumentalny "Break It All: The History of Rock in Latin America" na Netfliksie, by zdać sobie sprawę z tego, że Chile było jednym z pierwszych państw Ameryki Południowej zainteresowanych rockową estetyką. Sięgnęło po nią już w latach 50., a kiedy dwie dekady później do władzy doszedł wyjątkowo podły czarny charakter, Augusto Pinochet, narzędzie do wyrazu niebezpośredniego sprzeciwu było już w pełni sprawne. 

Na tej żyznej glebie wciąż rozkwitają nowe, czerpiące pełnymi garściami ze zdobyczy sąsiadów z kontynentu położonego na północy, a przy tym wyraźnie inne, przesiąknięte własną przeszłością zespoły - Miles de Aves, Adolescentes Sin Edad czy Columpios al Suelo. Asia Menor to jeden z nich, ale odznacza się trudnym do uchwycenia, tajemniczym "czymś", które pozwoliło przyciągnąć znacznie większe grono słuchaczy i słuchaczek.

Instynktowna sympatia podszyta odrobiną nostalgii odgrywa kluczową rolę, bo nie sposób doszukiwać się oryginalności w przypadku zespołu, który ochoczo czerpie z dorobku proto-punka; ze zgrabnych melodii odgrywanych w niespiesznym tempie na monotonnych rytmach (nie wszystkich - perkusista Cristóbal Mora potrafi też zaskoczyć gwałtownymi zmianami tempa) jak u The Modern Lovers; z hałaśliwych solówek Death (tego z Detroit) czy z wyłamujących się kompozycyjnym standardom rozwiązań na wzór Television. Od każdego z nich zaczerpnięto również surowe, garażowe brzmienie, ponad pół wieku temu jedyne dostępne, dzisiaj pieczołowicie odtworzone w produkcji.

Oryginalność nie jest dzisiaj niezbędnym czy nawet ważnym czynnikiem, wiele z najciekawszych albumów tego stulecia to rezultaty sprawnego poruszania się w bogatym dorobku muzyki z poprzedniego wieku, wyciągania zapomnianych niuansów albo przywracania świetności trendom czy pojedynczym rozwiązaniom, które po kilku latach dominacji zostały sprowadzone do poziomu kiczu. Muzycy z Temuco w środkowej części kraju doskonale znają przynajmniej kilka działów tej potężnej biblioteki i zdołali na podstawie zdobytej wiedzy stworzyć całkowicie własną tożsamość w oparciu o proste rockowe przeboje ("Patio"), math-rock ("Defensa/Cortar"), midwest emo ("Lento") czy utwory tak przebiegle przeobrażające się, że dopiero porównanie początku z końcem pozwala zauważyć szerokość zakrojonych zmian ("1920").

Świeżość, autentyczność, odwaga cechująca zespoły grające z przekonaniem, że dotrą nie dalej niż do niszy funkcjonującej w obrębie własnego kraju, ale niespodziewanie sięgają znacznie dalej to największe atuty Asia Menor. Głosy entuzjastycznie wieszczące szansę na odskocznię od wymęczonego, brytyjskiego (tak zwanego) post-punka z ostatnich lat są zapewne bardziej życzeniami niż realnymi prognozami (kiedy coś jest popularne w Wielkiej Brytanii, automatycznie staje się popularne na całym świecie; kiedy coś jest popularne w Chile, drogę do sukcesu ma bez porównania trudniejszą), ale po tak udanym debiucie i przebiciu się poza własną bańkę dzięki potędze internetu, o Asia Menor pewnie usłyszymy jeszcze nie raz.

Sello Fisura/2023