Murderpact: Każdy dzieciak z laptopem może wywrócić dowolny gatunek do góry nogami

Hampton Albert i John Bemis współpracują ze sobą od 2017 roku, a połączyło ich pragnienie tworzenia ciężkiej, psychodelicznej muzyki, która nadawałaby się zarówno na metalowy koncert, jak i do tańczenia w klubie. Na brooklyńskiej scenie DIY zdążyli się już zadomowić, a dzięki pierwszemu albumowi poszerzyli zasięg na globalną skalę.

Rozmowa z Soundrive [Hampton Albert - producent]

Nie zajmowałbym się muzyką, gdyby nie moi rodzice, którzy naprawdę głęboko w niej siedzieli, dzięki czemu odkąd tylko sięgam pamięcią, zawsze chciałem tworzyć muzykę. Nirvana była chyba najważniejszym, co mi pokazali, chciałem być jak Dave Grohl, więc bardzo często waliłem w garnki i patelnie.

Zanim zajmowałem się muzyką, byłem dzieckiem.

Moja ulubiona muzyka z dzieciństwa to Nirvana. Box set "With the Lights Out" był dla mnie super ważny, z razem z nim koncertowy album Slipknot. Obydwa sprzedawano w cenie zwykłych albumów, ale znajdowało się na nich po ponad dwadzieścia utworów. Poza tym miałem w gimnazjum obsesję na punkcie Death Grips.

Moja ulubiona muzyka z ostatnich miesięcy to Voronhil - jest przyszłością muzyki klubowej. Poza tym naprawdę uwielbiam DJ-a NJ Drone'a, Kuthi Jin i Trngs. Myślę, że każde z nich popycha muzykę naprzód. Les Neiges Noires de Laponie też jest niesamowite.

Mój ulubiony artysta niezwiązany z muzyką to Gene Wolfe [amerykański pisarz science-fiction i fantasy], mam ostatnio obsesję na jego punkcie.

We współczesnej muzyce najbardziej lubię to, że w ostatnich kilku latach publiczność stała się znacznie bardziej otwarta na eksperymentalne brzmienie, co jest bardzo ekscytujące.

We współczesnej muzyce najbardziej nie lubię tego, że wielu artystów bardziej interesuje się konkretnym gatunkiem muzycznym, a nie tworzeniem naprawdę nowej muzyki. Istnieje zdecydowanie zbyt wiele nijakiej muzyki tanecznej, która staje się popularna tylko dlatego, bo przynależy do aktualnie modnego gatunku.

Najbardziej w koncertach lubię odkrywanie i spontaniczność, jakie wiążą się z występami na żywo. Czasami coś zepsuję albo popełnię błąd, a efekt okazuje się zajebisty. Każdy występ możne sprawić, że na zawsze zmienimy sposób, w jaki wykonujemy któryś z utworów.

Nasza muzyka jest porównywana do Death Grips, a przynajmniej kiedyś często tak było. Teraz ludzie mówią, że brzmimy jak jakiś zespół, o którym nigdy nie słyszałem, a który John bardzo lubi.

Gdybym mógł sprawić, że jeden z utworów innego artysty stałby się mój, byłoby to "Irlite (Get 0)" Autechre, bo gdybym był w stanie zrobić taki kawałek, stałbym się znacznie lepszym producentem niż jestem nim obecnie.

W wolnym czasie lubię... Jestem super nudny, gram w gry wideo i czytam książki.

Mój ulubiony cytat to... Naprawdę nie znam żadnych cytatów.

Gdybym w dorosłym życiu wciąż mógł robić coś, co robiłem w dzieciństwie, nie martwiłbym się o pieniądze.

W dzisiejszym świecie najgorsze są polityka, zmiany klimatyczne, kapitalizm. Dzieje się dzisiaj bardzo wiele złego na świecie.

Polska kojarzy mi się z CD Projekt Red. Umieścili kawałek Shygirl w "Cyberpunku 2077" i uważam, że to zajebistą decyzję.

Rozmowa z Soundrive [John Bemis - perkusista]

Nie zajmowałbym się muzyką, gdyby nie moja kuzynka Annie, która wypaliła mi setkę swoich ulubionych płyt z ekstremalnym metalem i muzyką eksperymentalną, kiedy miałem trzynaście lat.

Zanim zajmowałem się muzyką, też właściwie byłem dzieckiem.

Moja ulubiona muzyka z dzieciństwa to Yes, a zwłaszcza album "Close to the Edge", który mój tata puszczał bardzo często.

Moja ulubiona muzyka z ostatnich miesięcy to ta, o której wspomniał Hampton plus nowe albumy Rắn Cạp Đuôi, 3Phaz i Immanuela Wilkinsa.

Mój ulubiony artysta niezwiązany z muzyką to Friedensreich Hundertwasser [austriacki malarz, grafik, rzeźbiarz, performer].
 

We współczesnej muzyce najbardziej lubię to, że każdy dzieciak z laptopem jest w stanie wywrócić dowolny gatunek do góry nogami.

We współczesnej muzyce najbardziej nie lubię sposobu, w jaki artyści są poganiani, jest większe zapotrzebowanie na ilość niż na jakość.

Najbardziej w koncertach lubię mniej więcej to, o czym wspomniał Hampton - te momenty, kiedy łączą się umysły, kiedy bez wysiłku igramy z chaosem i porządkiem. Momenty, które są jak zbaczanie na nową ścieżkę w jakimś utworze, a później powrót na wcześniejszą. Pewnego rodzaju intencjonalność przeciwstawiona instynktowi.

Nasza muzyka jest porównywana do złych tripów, połknięcia przez wieloryba-potwora i tego rodzaju rzeczy.

Gdybym mógł sprawić, że jeden z utworów innego artysty stałby się mój, byłoby to "Assassins" Lightning Bolt. Od czasu tego kawałka, nie powstał inny równie żywiołowy i niesamowity riff.

W wolnym czasie lubię ćwiczyć, gotować i budować różne rzeczy, głównie poprzez obróbkę drewna.
 

Mój ulubiony cytat to: Jestem wściekły jak diabli i nie zniosę tego więcej! - Howard Beale w "Sieci" z 1976 roku.

Gdybym w dorosłym życiu wciąż mógł zrobić coś, co robiłem w dzieciństwie, posłuchałbym mojego ulubionego albumu po raz pierwszy.
 

W dzisiejszym świecie najgorsze jest to, o czym powiedział Hampton i to, że wszystko jest zdecydowanie zbyt drogie - pod względem ekonomicznym, duchowym, tak naprawdę na każdy możliwy sposób.

Polska kojarzy mi się z naszą okolicą w Ridgewood, Queens - jest tam mnóstwo polskich imigrantów i pełno polskich restauracji oraz sklepów, do których regularnie chodzę. Wielkie dzięki dla Polski!

_{fot. Andrew Hallinan}