Caroline Polachek - "Desire, I Want to Turn Into You"

Kariera nowojorskiej artystki to pokrzepiający przykład triumfu uporu nad przeszkodami. Osiągała wprawdzie sukcesy pod szyldem Chairlift, a singiel "Bruises" okazał się uśpionym przebojem, ale często przyrównywano jej macierzysty zespół do MGMT i nakładano na niego ujednolicającą etykietę kolejnego projektu z pogranicza indie popu i pop-elektroniki popularnych półtorej dekady temu. Ona sama ugrzęzła z kolei w kategorii "dobrze zapowiadających się artystek", z której w spektakularny sposób wyrwała się dopiero w 2019 roku, dzięki debiutowi pod własnym nazwiskiem ("Pang"), a teraz zawiesiła poprzeczkę jeszcze wyżej.

Popcentryczny materiał z orbitującymi wokół niego przymiotnikami eksperymentalny, futurystyczny, indie, alternatywny i tym podobnymi pokazał Polachek jako artystkę o doskonałym wyczuciu trendów, zdolną do antycypowania kolejnych, dobierającą jednych z najciekawszych i najbardziej nietuzinkowych producentów swoich czasów (od twórcy PC Music, A. G. Cooka po jednego z ojców sukcesu najnowszej fali brytyjskiego post-punka, Dana Careya). Na "Desire, I Want to Turn Into You" nie jest już jednak buntowniczką, tylko liderką z oddanym gronem fanów i fanek, naśladowców i naśladowczyń.

Nad Caroline Polachek unosi się aura osoby wykonującej skomplikowane czynności z tak ogromną łatwością, że wydają się nietrudne do odtworzenia. Zgłębiła tajniki popowej kompozycji w stopniu umożliwiającym pełną swobodę, dzięki czemu to, co wydobywa się z głośników i bez przeszkód zagnieżdża w głowach, po bliższym zbadaniu okazuje się nie sztuczką, tylko rezultatem zadbania o właściwy dobór każdego pojedynczego dźwięku oraz ich wzajemnych zależności. To może być pojedyncze pociągnięcie za gitarowe struny w "Welcome to My Island", które przez jedną sekundę ni stąd, ni zowąd krzyczy: yacht rock; to może być sekcja smyczkowa w końcówce "Pretty in Possible"; może być sprytnie zakamuflowany zwolnieniem tempa i rozszczepieniem harmonii eurodance w "I Believe"; może być też przełamanie wpływów nuevo flamenco przy użyciu nieco upiornego, wyrwanego z kontekstu melizmatu w "Sunset" - te subtelne zabiegi dowodzą, że każda z czterdziestu pięciu minut albumu została dokładnie przemyślana i zagospodarowana ze ściśle określoną wizją.

Co rusz pojawiają się także bardziej oczywiste skojarzenia. "Pretty in Possible" mogłoby trafić do repertuaru Dido sprzed dwudziestu lat, co jest o tyle ciekawsze, że brytyjska wokalistka zaśpiewała gościnnie w innym utworze - "Fly To You" - gdzie przypomina raczej niespiesznie sylabizującą Björk na tle gnającego, ale wyciszonego do stopnia nieinwazyjnego tła breakbeatu, pojedynczych pociągnięć za struny gitary akustycznej i dubowego basu. "Blood and Butter" może natomiast budzić skojarzenia z Madonną z okresu "Ray of Light", co wskazuje na silne inspiracje popem z przełomu wieków, ochoczo czerpiącym ze znajdującego się wówczas u szczytu popularności trip-hopu czy nawet new age'u, ale przetworzonych przez współczesne możliwości produkcyjne z najwyższej półki.

Zmysł artystyczny Caroline Polachek i jej niebywała samoświadomość przypominają, że jakość muzyki nie jest zależna od stopnia jej skomplikowania i technicznego zaawansowania. Komponowanie utworów prostych, ale wysmakowanych; przebojowych, ale dalekich od banału to umiejętność, jaką posiadło niewiele osób, a już dosłownie garstka w ostatnich latach potrafiła rozwinąć ją na tak imponującą skalę.

Perpetual Novice/2023