Father John Misty - "Chloë and the Next 20th Century"

Trudno stwierdzić, czy Tillman zapragnął rozpocząć nowy rozdział, ale na "Chloë and the Next 20th Century" jedynym łącznikiem ze starszymi materiałami jest jego głos. Jeżeli szukać tutaj amerykańskiego indie folku z odniesieniami do country, z którego artysta zasłynął, można spotkać się z rozczarowaniem. Nawet kiedy pojawiają się pojedyncze momenty powrotów do wcześniejszych krążków, rezultat jest zgoła odmienny.

Father John Misty nie potrzebuje już depresyjnej atmosfery, by przekazać historie o snach, życiu i tym, co robią ludzie dookoła niego. Na piątym albumie zabiera słuchaczy daleko od niepewnej codzienności i pokazuje, że teleportacja do zamierzchłych czasów może okazać się zbawienna. Pozwolił sobie na nostalgicznego tripa w miejsca, gdzie ciężarówka Coca-Coli jeździ przez cały rok, wytworne panie i panowie w skórzanych płaszczach pędzą przez zatłoczone ulice Nowego Jorku, a w restauracjach nieustannie przygrywa tytułowa piosenka z "Singin' in the Rain" z Genem Kellym. Rezultat jest wyjątkowo udany, bo hollywoodzki, romantyczno-bajkowy jazz w jego aranżacjach wypada równie przekonująco, co gęsta od pesymizmu americana, a zmiany nie sprawiają wrażenia wymuszonych.

Największą zaletą Misty'ego od zawsze była subtelność w konstruowaniu utworów. Nawet jeśli okraszał je najsmutniejszym tekstem na świecie, zazwyczaj dorzucał żartobliwy wtręt, by rozładować napięcie. Kiedy mówił o poważnych sprawach, unikał gąszczu metafor, od razu przechodził do sedna bez bawienia się w kotka i myszkę ze słuchaczami. Czuć to było również od strony muzycznej, która w odróżnieniu od typowego folkowego minimalizmu, zawierała znacznie więcej detali. Nawet najprostsze pomysły obudowywał drobnymi dodatkami - w jednym miejscu wstawka klawiszowa, w innym nieoczekiwane wejście na bębnach, bez drogi na skróty.

"Chloë and the Next 20th Century" - które już z założenia musiało być czymś wytwornym i znacznie bardziej eleganckim niż wcześniejsze płyty - spadło muzykowi z Maryland z nieba i dała szansę na aranżacyjne szaleństwa. W "Q4" powracające przez cały album smyczki atakują z największą siłą, a nostalgiczny "Kiss Me (I Loved You)" czaruje pojedynczymi stuknięciami w klawisze fortepianu, uzupełniającymi ujmujący tekst o tym, że życie od razu stanie się słodsze, jeśli tylko wpuścisz do siebie Ojca Johna Misty'ego. Naiwne, ale działa tak, jak tylko u Tillmana może działać, podobnie jest zresztą w przypadku niespodziewanej solówki wzbudzającej skojarzenia ze Stevem Vaiem w "The Next 20th Century".

Trudno przewidzieć, czy "Chloë and the Next 20th Century" wytyczy kierunek dla następnych nagrań Johna Misty'ego, czy jest jednorazowym skokiem w bok, ale bez wątpienia udowadnia, że nawet przy radykalnym zakręcie stylistycznym amerykański twórca nie utracił tożsamości. Zamiast tego nadał jej nowych barw.

Sub Pop/2022