Bvdlvd - "Lunatic"

Elementy składowe są mniej więcej takie same - przesterowane wrzaski przemieszane z fragmentami bardziej dramatycznymi, odwołującymi się do muzyki emo i niemalże wyśpiewywanymi; podkręcone aż do przesady uderzenia niskich tonów i trapowy bit skontrastowane z prostymi metalowymi riffami oraz elektronicznymi podkładami kojarzącymi się z industrialnym rockiem. Bvdlvd (Badlad - jeżeli głowicie się, jak to odczytać) znalazł jednak dla nich nowe połączenia i rzadko któryś z tych piętnastu utworów powtarza elementy innego, co jest tym bardziej godne pochwały, że ten dziewiętnastoletni Brytyjczyk każdy utwór miksuje, produkuje lub współprodukcje samodzielnie, a w dodatku reżyseruje i montuje wszelkie materiały wideo związane z jego życiowych przedsięwzięciem.

"Lunatic" to jeden z tych albumów, które nie zwlekają z wyprowadzeniem najpotężniejszego ciosu i już na wstępie zostajemy zmiażdżeni przez "Shut Down" - utwór nagrany wraz ze stylistycznie idealnie dobranym Jasiah, autorem ubiegłorocznego, świetnego "Jasiah I Am", skąd pochodzi przebój "Case 19" zarejestrowany wraz z najbardziej znienawidzonym raperem Ameryki - 6ix9ine. "Shut Down" to także najbardziej reprezentacyjny kawałek dla twórczości Bvdlvd - jest przesterowana gitara; są punkowy wrzask, zadziorny flow i emocjonalny śpiew; są trapowy hi-hat i industrialna melodyjka odgrywana na syntezatorze; a pond wszystko jest wyczucie w łączeniu pozornie kompletnie do siebie niepasujących elementów, można by wręcz uznać, że zwalczających siebie nawzajem, w przebojową treść. To unikalna zdolność tej dzisiejszej młodzieży, która rozciąga się na wiele gatunków (od Billie Eilish przez 100 gecs po Flex Entertainment) i pewnie za kilka lat czy dekad będzie postrzegana jako cecha szczególna lat 20. XXI wieku.

"Dziwactw" na "Lunatic" nie brakuje - wyrwane z kontekstu gitarowe solo w "Treat You"; przesterowany śmiech w "Falling Over"; wrzaski na leniwym tle w "Radar" (wespół z Lil Darkiem); coś pomiędzy emo popem a nu metalem z wyraźnym posmakiem początku tego stulecia w "Pain"; zdzieranie gardła właściwie na samych basowych uderzeniach w "Ballymory"; spotkanie trapu z drum and bassem w "Inside" (jeden z mocniejszych momentów albumu i zdecydowanie najdotkliwsza profanacja dla oldschoolowych głów) czy futurystyczna egzotyka w bicie Ixfall$ w "Violins Freestyle" (jeszcze jeden z mocniejszych momentów "Lunatic"). Niezależnie od tła akustycznego, spójny pozostaje gniew, który Bvdlvd cedzi w może jeszcze niezbyt wyszukanych, ale przekonująco wściekłych wersach pokroju: I don’t give a single fuck about your pride or your bride/Or if you dropped dead, I would laugh in your face albo: Everybody wanna be punk with they tats, but it isn't very punk to do something in the past, czyli celnym spostrzeżeniu, że trudno być buntownikiem w 2020 roku, kiedy za cel obiera się odtwarzanie rebelii z 1977 roku.

Za Bvdlvdem już stoi armia (sam ich w ten sposób określa w tekście "Punk!") oddanych fanów i fanek w Rosji, to tam w pierwszej kolejności stał się fenomenem, ale rozprzestrzenienie się jego popularności zdaje się być wyłącznie kwestią czasu. Jest w tej muzyce świeżość i przystępna ekstrawagancja, które nie pozwalają sprowadzić jej do po prostu kolejnego trap metalowego projektu, a "Lunatic" to najgłośniejszy sprzeciw wkurzonego nastolatka ostatnich miesięcy. Przekonywujący o tyle bardziej, że nie obiera żadnych konkretnych celów i nie składa żadnych precyzyjnych deklaracji, to po prostu gniew na cały świat, czyli dokładnie to, co wielu z nas czuje w podobnym wieku.

Moves/2020