Kulshenka: Autoanaliza na fortepian i wokal

Panivalkova było jednym z najbardziej obiecujących zespołów na ukraińskiej scenie niezależnej, ale niemal dokładnie rok temu działalność zespołu została zakończona. Irina Kulshenko nie znosiła tego najlepiej, walczyła z depresją i kryzysem tożsamości, ale ostatecznie doprowadziło to do rozpoczęcia prac nad twórczością solową i nagrania wyjątkowo osobistej EP-ki - "Hto zahistitʹ vіd povenі dereva".

Podziel się

"Hto zahistitʹ vіd povenі dereva" ("Kto ochroni nas przed powodzią drzew") już na okładce zdradza melancholijną naturę. Kulshenka niewiele ma tutaj wspólnego z brzmieniem Panivalkova, to muzyka oparta na brzmieniu fortepianu, czasami wzmocniona perkusją, kiedy indziej wzruszająca dzięki skrzypcom i zawsze przejmująca za sprawią wyjątkowego, czasami przypominającego francuskie szansonistki z początku XX wieku głosu (zwłaszcza w wykonanym w języku francuskim "L'amant de minuit").

Rozmowa z Soundrive

Nie byłabym muzykiem, gdyby nie przyjaciel, który zaproponował mi śpiewanie w jego zespole.

Moja ulubiona muzyka z dzieciństwa to ścieżki dźwiękowe z filmów Disney'a - "Król Lew", "Kopciuszek", "Piękna i Bestia", "Aladyn" i "Mała Syrenka".

Moja ulubiona muzyka z ostatnich miesięcy to Ofliyan - armeńsko-ukraiński duet.

Moi ulubieni artyści niezwiązani z muzyką to Frida Kahlo, Ai Weiwei, Marina Abramovic i Jim Carrey.

We współczesnej muzyce najbardziej lubię różnorodność gatunków i łączenie stylów.

We współczesnej muzyce najbardziej nie lubię brak muzyki samej w sobie.

Najbardziej w koncertach lubię wymianę energii.

Moja muzyka jest porównywana do lirycznej, głęboko emocjonalnej, muzycznej autoanalizy.

Gdybym mogła sprawić, że jeden z utworów innego artysty stałby się mój, byłoby to "Bohemian Rapsody" Queen.

Polska kojarzy mi się z moim pierwszym europejski koncertem.