Primitive Knot: Mroczna duchowość

"Przywoływanie szaleństwa XXI wieku oraz rytualne wzywanie sił wprowadzających równowagę", albo jeszcze krócej: "Mroczna duchowość" - tak swoje brzmienie opisuje artysta ukrywający się pod pseudonimem Primitive Knot, a w bardziej przyziemnych słowach, znajdziecie tutaj post-punkową melodyjność, industrialny chłód i noise'ową surowość.

Podziel się

Niewiele o Primitive Knot wiadomo (prawdopodobnie najwięcej dowiecie się właśnie z niniejszego artykułu), ale ta muzyka nie wymaga kontekstu - brutalny, agresywny przekaz jest wystarczająco wymowny, by dostrzec w nim głos sprzeciwu i niezadowolenia.

Rozmowa z Soundrive

Nie byłbym muzykiem, gdyby nie to, że niczym innym nie jestem zainteresowany i w niczym innym nie jestem dobry.

Moja ulubiona muzyka z dzieciństwa to "Rats" Subhumans z 1984 roku, "Death Church" Rudimentary Peni z 1983 i "Flash" Queen z 1980.

Moja ulubiona muzyka z ostatnich miesięcy to "Lord of this World" Temple ov Saturn i "You Are Receiving This Broadcast in Order to Alter the Events You Are Seeing" Pulse Detonations, które właściwie jest wznowionym wydaniem Deathbed Tapes z 2019 roku.

Moi ulubieni artyści niezwiązani z muzyką to Man Ray, Lee Miller, Kenneth Anger, Aki Kaurismaki, J. G. Ballard.

We współczesnej muzyce najbardziej lubię różnorodność, siłę i repetycje.

We współczesnej muzyce najbardziej nie lubię autotune'a przypominającego Teddy'ego Ruxpina [amerykańska zabawka wprowadzona na rynek w 1985 roku].

Najbardziej w koncertach lubię porażającą intensywność chwili.

Moja muzyka jest porównywana do Godflesh, Killing Joke, Hellhammer, Head of David, Motorhead, Hawkwind, ale z Lemmym na speedzie jako każdym z członków zespołu.

Gdybym mógł sprawić, że jeden z utworów innego artysty stałby się mój, byłoby to "Sara" Fleetwood Mac.

Polska kojarzy mi się z nęcącymi szyldami "Polski sklep" w prowincjonalnych brytyjskich miasteczkach.