Bruno Bavota: Nie mamy czasu na słuchanie muzyki

Pochodzący z Neapolu Bruno Bavota od dekady oczarowuje słuchaczy i słuchaczki szczególnie emocjonalnym i nastrojowym podejściem do komponowania niemal wyłącznie na fortepian. Na tegorocznym albumie ("Get Lost") poszerzył zainteresowania o ambient i stworzył najciekawsze, a zarazem najbardziej przejmujące dzieło w swojej dyskografii.

Podziel się

Wirtuozeria nie jest dla Bavoty najistotniejszym elementem muzyki - jego fortepianowe utwory łączą cechy zaczerpnięte ze współczesnej muzyki klasycznej, a także z popu. Z początku mogą wydawać się łatwe, przyjemnie, doskonale nadające się na tło do wykonywania innych czynności, ale kiedy wsłuchać się w nie, odkrywają wiele dodatkowych, fascynujących warstw.

Rozmowa z Soundrive

Nie byłbym muzykiem, gdyby nie możliwość wchodzenia w relacje z ludźmi i wyrażania najbardziej szczerej części mnie.

Moja ulubiona muzyka z dzieciństwa to... Trudno sobie przypomnieć! Pierwszą artystką, jaka przychodzi mi do głowy jest Tracy Chapman.

Moja ulubiona muzyka z ostatnich miesięcy to Bon Iver, Ben Howard, The War on Drugs, Phoebe Bridgers, FKA Twigs.

Moi ulubieni artyści niezwiązani z muzyką to Paolo Sorrentino, Egon Schiele, Tiziano Terzani.

We współczesnej muzyce najbardziej lubię wiele zajmujących się nią osób i wsparcie, jakie otrzymuje od nich każdego dnia.

We współczesnej muzyce najbardziej nie lubię tego, że wiele osób nie ma wystarczająco dużo czasu, by się w nią wsłuchać. Wszystko dzieje się szybko i do wszystkiego jest łatwy dostęp, ale to wcale nie oznacza niczego dobrego.

Najbardziej w koncertach lubię podróżowanie i poznawanie wspaniałych ludzi.

Moja muzyka jest porównywana do Ludovico Einaudiego, Nilsa Frahma, Ólafura Arnaldsa, Dustina O'Hallorana.

Gdybym mógł sprawić, że jeden z utworów innego artysty stałby się mój, byłoby to "Settler" Balmorhei.

Polska kojarzy mi się ze spokojnym i przyjaznym miejscem.