Emel Mathlouthi - "Everywhere We Looked Was Burning"

Tunezyjska wokalistka napisała pierwszą piosenkę w wieku dziesięciu lat, ale długo jej zainteresowania pozostawały dalekie od obecnej twórczości (na studiach występowała nawet w grupie metalowej). Pod wpływem twórczości Joan Baez przeżyła olśnienie i zaczęła komponować utwory o zabarwieniu politycznym. Cenzurowana we własnej ojczyźnie, przeniosła się do Francji, gdzie wydała dwa albumy - "Kelmti Horra" i wspomniany "Ensen" (a także album z remiksami, "Ensenity").

Jej nowe wydawnictwo - "Everywhere We Looked Was Burning" - jest pierwszym nagranym w przeważającej części (choć nie wyłącznie) w języku angielskim. Był to świadomy wybór związany z przeprowadzką do Stanów Zjednoczonych i fascynacją poezją Elliotta i Ashbury'ego. Przyzwyczajony do dotychczasowej stylistyki twórczości Tunezyjki, nie byłem przekonany, czy jest to właściwa droga. Efekt potwierdził jednak, że moje obawy były całkowicie bezpodstawne.

Fakt, że słuchając tego albumu, nie musimy sięgać po nieudolne elektroniczne tłumaczenia tekstów pozwala na większe uznanie dla songwriterskiego talentu Emel Mathlouthi. Poetyckie teksty są ogromnym atutem "Everywhere We Looked Was Burning", które staje się - zgodnie z niepokojącym tytułem - alarmem wywoływanym przez pogrążony w konfliktach zbrojnych oraz chaosie polityczno-ekonomicznym świat z końca drugiej dekady XXI stulecia. W głównym singlu ("Rescuer") Mathlouthi nawołuje do pobudzenia wszystkich zmysłów (Have you ever sank in a state of not wanting the answer, when the echo left yourbody with no revelation? Rescue, rescue all of my senses) i nie przemawia wyłącznie w swoim własnym imieniu, co sugerowałyby z kolei chóralne, nałożone na siebie wokale w klimatycznym "Footsteps", gdzie odmalowany zostaje krajobraz świata poddanego destrukcji (I see the horizon far above, I see the horizon of a time, broken dreams and breathing past our light).

Dla kontrastu, w poruszającym "Womb" Mathlouthi kreuje bardziej utopijną wizję i kieruje ją do swojego nienarodzonego dziecka. "Wakers of the Wind" wykracza daleko poza banał standardowych wyznań miłosnych, padają w nim słowa: Part's of me You know what it feels like to be near in to be fair, but i hope that I have now come to an easy path, to be who I am and whom I like you to see. Wokalistka nie porzuciła jednak całkowicie nagrywania w swoim ojczystym języku - uwagę przyciąga tkliwe "Merrouh", inspirowane wojną domową w Syrii.

Warstwa muzyczna albumu jest podobnie imponująca, co dotychczasowe, arabskojęzyczne nagrania. Wiele nagrań rozpoczyna się bardzo delikatnie, często melodia prowadzona jest przez głos Emel, wybrzmiewający niemal a capella, by wreszcie zatracić się w elektronicznej produkcji. Nad kilkoma nagraniami czuwał popularny irański muzyk i producent Ash Koosha, z którym Mathlouthi nagrywała już wcześniej. Ponad całością lśni silny, pełny wrażliwości i wewnętrznego przekonania, ale nigdy przesadnie emocjonalny, czysty wokal piosenkarki, pozwalający jednocześnie na pełniejsze wyrażanie przekazu tekstowego i zbudowanie specyficznego, elegijnego charakteru piosenek.

Emel Mathlouthi odkrywa siebie na nowo. Nowy album potwierdza, że nie zna barier i w każdym języku ma unikalne brzmienie, a teraz - bardziej niż kiedykolwiek - mamy szansę na docenienie liryczności jej twórczości. Mathlouthi spełnia wysokie oczekiwania związane z "Everywhere We Looked Was Burning" i pozostaje liczyć na jej powrót do Polski - jak na razie wystąpiła w naszym kraju wyłącznie w trakcie trasy promującej debiutancki album.

Partisan/2019