BEA1991 - "Brand New Adult"

Dwudziestosiedmioletnia Beatriz De Rijke pochodzi z Amsterdamu. Początkowo nagrywała pod aliasem Bea, a jej ówczesne brzmienie mocno odbiegało od obecnej elektro-soulowej stylistyki (wyszukajcie w "Filthy Believer", a będziecie wiedzieć, co mam na myśli). Przełomem dla Beatriz był kontakt z Devem Hynesem - artystka wzięła udział w nagraniach dwóch albumów Blood Orange (na "Freetown Sound" jej wkład słyszalny jest w "E.V.P.", na "Negro Swan" w "Saint"). Współpracy z londyńskim producentem artystka zawdzięcza także udział w sesjach nagraniowych ostatniego albumu Porches. To właśnie współpraca z Hynesem - zresztą współproducenta nagrania, które przyciągnęło moją uwagę do Bei, "Did You Let Me Slip Away?" - skierowała jej zainteresowania na R&B.

Wśród producentów albumu znalazł się również Liam Howe ze Sneaker Pimps - jego trip hopowe korzenie są tutaj bardziej słyszalne niż w innych dokonaniach z ostatniego czasu. Dla De Rijke muzyka jest natomiast przede wszystkim sposobem na wyrażenie własnego ego - czy za pośrednictwem własnych piosenek, czy setów DJ-skich, które gra regularnie. BEA1991 w tym kontekście jest bardziej "popowym" projektem Beatriz.

Oryginalność artystki sugeruje zresztą tytuł albumu - jako brand new adult opisywana była Patty Keene ze "Śniadania mistrzów" Vonneguta. Krążek jest podróżą po zakamarkach osobowości Beatriz - niektóre utwory są bardziej hipnotyczne, inne porywają do tańca. Jak wspomniałem, "Did You Let Me Slip Away?" jest jednym z najmocniejszych momentów tego wydawnictwa - gitara basowa Hynesa uwypukla wysoki wokal Beatriz, a ton kompozycji i tekst są refleksją, na temat tego, w jaki sposób gniew może być motywacją do dalszego działania. Urzekająca warstwa instrumentalna zostaje podkreślona przez kończący utwór, niespodziewany, ale unikający kiczu saksofon.

"My Own Heaven" przypomina nieco Kate Bush próbującą bardziej trip hopowego brzmienia. Pod koniec utworu muzyka przekształca się w improwizowane przestronne dźwięki syntezatora, które odzwierciedlają wolę Beatriz do eksperymentowania z elektroniką. Uwagę przyciąga także "Modern Comforts" przywołujące początkowo bardzo mroczny klimat, ale ulegające kilkukrotnym zwrotom w ciągu zaledwie czterech minut. To jednocześnie dobry przykład, jak zaskakujące teksty potrafi pisać Beatriz: White stain on the face of a freight rain where the boy left his leverage, watch the crops turn green, never the less shine than an alien found on the premises.

Delikatne "Loser Wins" wprowadza bardziej rozmarzoną atmosferę. Artystka ma łagodny, uspokajający głos i  wie, jak wykorzystywać ten walor zarówno jako tło, jak i na pierwszy planie. W "Phillip" ten wysublimowany wokal jest wspierany przez klawiszowy aranż jakby z innego świata. "Don't Touch Me Freedom", jedna z najbardziej emocjonalnych piosenek na albumie, jest bardziej oszczędna w produkcji i w większym stopniu opiera się na talencie wokalnym Bei. Album zamyka organiczne "The Dream", ze znakomitym fortepianem, doskonale połączonym z harmoniami wokalnymi - kombinacja ta wzbogaca utwór i ratuje go przed nadmierną monotonią.

Pieprzyć przebojowość - powiedziała Beatriz w jednym z wywiadów. - Najbardziej mnie ekscytuje, kiedy jestem jednocześnie zdegustowana i pod wrażeniem czegoś, co napisałam. "Brand New Adult" jest efektem podobnego procesu, ale mogę o nim mówić w samych pozytywach. Być może nie jest to krążek kompletny - Holenderka balansuje na razie na krawędzi pomiędzy Kate Bush a Dido - ale w swoich najlepszych momentach udowadnia, że karierze BEA1991 warto się przyglądać.

wydanie własne/2019