Clairo - "Immunity"

Clairo zdobyła popularność dzięki serii nagrań publikowanych na Bandcampie w ciągu ostatnich pięciu lat. Przełomem okazało się "Pretty Girl" z 2017 roku - w ciągu zaledwie kilku miesięcy Cottrill została zabookowana przez Lollapaloozę i Coachellę, podpisując kontrakt z labelem prowadzonym przez magazyn Fader. W momencie pisania tych słów, wideo do tej piosenki ma trzydzieści osiem milionów wyświetleń. Jak zapewnia Claire, nigdy nie szukała popularności, a pierwsza fala hejtu, gdy odkryto, że pochodzi z zamożnej rodziny, była dla niej bardzo dokuczliwa. To była jedna z najtrudniejszych rzeczy, przez jakie kiedykolwiek przeszłam, ale także jedna z najlepszych - mówi dziś. - Zamknęłam się na chwilę, bo nie chciałam nikomu więcej o mnie powiedzieć. Czułam, że już zobaczyli to, co chcieli zobaczyć i byłam wkurzona, że każdy musiał mieć o mnie zdanie.

Współproducentem albumu został Rostam Batmanglij, dla którego jest to pierwszy materiał produkowany dla innej osoby. "Immunity" nie wzbudza wprawdzie równie intensywnych wrażeń, co chociażby jego własny krążek - "Half-Light" - ale zdecydowanie zyskuje przy kolejnych odsłuchach. To album niejednolity, choć niewątpliwie spełnia swoje główne zadanie - jest kolekcją udanych piosenek pop. Clairo pisze osobiste teksty, pozbawione banału - pochwalić należy na przykład "White Flag", gdzie wyznaje: I was fifteen when I first felt loneliness. To najbardziej bezpośredni utwór na płycie.

Minimalizm "Alewife" z rozmytym tłem pozwala na koncentrację na przekazie tekstowym, w którym Cottrill przyznaje się do depresji i myśli samobójczych z przeszłości. Clairo jest w najlepszej formie, gdy ambitne teksty odpowiadają nieskrępowanym wokalom i wciągającym refrenom. Zazwyczaj jestem wrogiem vocoderu, ale muszę przyznać, że w "Closer to You" działa niespodziewanie dobrze. W większości nagrań głos Clairo brzmi jednak zdecydowanie delikatniej, z odpowiednim ciepłem, które odbija się echem w otaczającym je melodiach.

Najlepszym nagraniem jest bez wątpienia "Bags" - z bardzo chwytliwym perkusyjnym groovem, linią basu i gitary, zsynchronizowanymi z uzupełniającą pracą klawiszy. Wokalistka deklaruje dream popowe inspiracje i najlepiej słychać to w przypominającym lata 90. "North". Niestety ciężko nie odnieść wrażenia, że piosenkarce brakuje pomysłów na urozmaicenie swojej twórczości - "Immunity" brakuje odporności na monotonię, a niemal wszystkie z najciekawszych utworów znajdują się w pierwszej połowie krążka. Należy jednak pochwalić zamykające album, siedmiominutowe "I Wouldn't Ask You", które wspomaga się nieoczekiwanym dodatkiem dziecięcego chóru, a w którym Cottrill odnosi się do zmagań z zapaleniem stawów, które trwają do dnia dzisiejszego. Mankamentem tego utworu jest niepotrzebny syntetyczny bas (to też zarzut w stronę "Closer to You"), psujący wrażenie znakomitej "żywej" perkusji Danielle Haim. Pomimo generalnie dobrego wrażenia, wydawnictwu brakuje odrobiny przebojowości.

Nie przekreślając całkowicie Clairo, jej pierwszy album wypada przeciętnie, jak na kolejną wielką nadzieję indie popu. Wokalistka stara się brzmieć oryginalnie, ale efekt nie wyróżnia się tak bardzo, jak chociażby inny debiut wydany w tym roku - bardzo eklektyczne "Miss Universe" Nilüfer Yanya. Pochwalić mogę kilka piosenek, ale zbyt wiele nagrań na "Immunity" brzmi jak wypełniacze zaprojektowane do znalezienia się na playlistach Spotify. Cottrill chce podobno pracować z Christine and the Queens - myślę, że od starszej koleżanki z Francji może nauczyć się, jak pisać piosenki, które nie wypadają z głowy po kilku odsłuchach.

Fader Label/2019