Sleaford Mods - "Eton Alive"

Ofiary takiego myślenia to zjawisko powszechne, a nawet już utrwalone w muzyce popularnej, chociażby w niesławnym, wielokrotnie krytykowanym przeboju "Weź nie pytaj" Pawła Domagały, gdzie padają słowa: Nie chcę żyć polityką. Kiedy tłumy na mieście, ja córkom zrobię jeść (warzywka jedz). Twórców Sleaford Mods odróżnia od takiego podejścia świadomość uwięzienia w komfortowej pułapce, a to już tak dużo, jak objawienie Sokratesa ujęte w jego naczelnym haśle: Wiem, że nic nie wiem. Swoje stanowisko dobitnie deklarują w utworze "Subtraction" i w słowach: Już nie wystarczy chcieć zmiany, trzeba jej dokonać, ale jedyna zmiana, jaką lubię znajduje się w mojej kieszeni - jestem konsumentem. Ten zaktualizowany bunt może wyglądać na nieporadny czy wręcz żałosny w porównaniu z "Anarchy in the U.K." albo "Killing in the Name", ale politycy są dzisiaj znacznie bardziej cwani - zamiast zmuszać, oczekują poparcia w zamian za świadczenia, zapomogi i dotacje, a walka z nagradzającymi jest znacznie trudniejsza niż rzucanie butelkami z benzyną w karzących.

Dla wielu słuchaczy treść może okazać się kompletnie pozbawiona znaczenia, bo Jason Williamson nie dość, że wypluwa ją za pomocą specyficznej śpiewomowy, to jeszcze używa naturalnego dla siebie - nienaturalnego dla każdego Polaka, który język angielski zna tylko ze szkoły - dialektu z regionu East Midlands. Na "Eton Alive" wprowadził jednak rewolucyjną zmianę nieco ułatwiającą próby rozszyfrowania tekstów - śpiewa! Jest to śpiew przedziwny, przypominający Jimmy'ego Popa z Bloodhound Gang, ale obdarzonego brytyjskim akcentem i pozbawionego immanentnego komizmu. "When You Come Up To Me", "Firewall" i "Negative Script" - to zdecydowanie najbardziej chwytliwe kawałki w całym dorobku Sleaford Mods, ale bez obaw, nikomu nawet nie przyszłoby do głowy zarzucanie duetowi, że "się sprzedali", to wciąż muzyka z najniższych kręgów undergroundu.

Na koncertach doskonałą przeciwwagą dla nadpobudliwego Williamsona jest Andrew Fearn, który z "grania z laptopa" uczynił środek na pokazanie środkowego palca. Występ, który od twórcy wymaga jedynie wciśnięcia klawisza - bez względu na to, ile czasu poświęcił, żeby najpierw stworzyć te podkłady - to praktyka powszechnie napiętnowana (o tym, że nie zawsze słusznie możecie przeczytać TUTAJ), ale Fearn nic sobie z tego nie robi. Bez kompleksów i bez udawania po prostu dokonuje pojedynczego kliknięcia na początku każdego z utworów, staje z boku i spija kolejne piwa. Nie sposób - a przynajmniej ja nie potrafię - złościć się na taką praktykę, ma w sobie coś z bezczelności pierwszych punków, którzy z zadartymi nosami wychodzili na scenę, choć znali tylko kilka akordów i nie potrafili nastroić gitar. Nie da się tego oddać na albumie i dlatego zawsze koncertowe Sleaford Mods będzie miało przewagę nad studyjnym, niemniej Fearn tym razem umieścił na laptopie wyjątkowo pomysłowe ścieżki, chociażby singlowe "Kebab Spider", gdzie ścierają się ze sobą właściwie wyłącznie dwie linie basowe - jedna post-punkowa, druga niemalże klubowa albo "Big Burt" naśladujące "żywe" dźwięki tak skutecznie, że można by wysnuć podejrzenie, jakoby nagrał je zespół wyposażony w "prawdziwe" instrumenty.

Sleaford Mods to spadkobiercy brytyjskiego punk rocka, któremu nie starczyło energii (lub trzeźwości) i pomysłów, żeby przetrwać dłużej niż zaledwie kilka lat. Williamson i Fearn dowodzą jednak, że nawet prostota może mieć wiele oblicz, a jeżeli w dodatku stoi za nią szczery sprzeciw podszyty nie mobilizującymi do walki hasłami, tylko osobistymi refleksjami, to trudno robić córkom jeść, kiedy tłumy na mieście.

Extreme Eating Records/2019